Insulinooporność, czyli co?
Oznacza mniejszą wrażliwość niektórych tkanek – przede wszystkim – mięśniowych, tłuszczowych i wątrobowych na działanie insuliny. One nie reagują prawidłowo na insulinę – nie pobierają jej.
A insulina jest bardzo ważnym hormonem. Transportuje glukozę z krwi do komórek, gdzie jest zamieniana na potrzebną naszemu organizmowi do życia energię. Dzięki temu insulina reguluje też poziom glukozy (cukru) we krwi.
Insulina bywa nazywana:
hormonem „budulcowym” – pomaga budować siłę naszego organizmu (dzięki niej komórki się wzmacniają)
hormonem „kluczem”, bo otwiera drzwi do komórek, by wpuścić tam glukozę z krwi.
Prawidłowy proces polega na tym, że insulina obniża poziom glukozy we krwi. Dostarcza ją do komórek, gdzie jest zamieniana w energię, która buduje i wzmacnia komórki.
Insulinooporność ten cykl zaburza.
Co się dzieje?
tkanki (głównie mięśnie szkieletowe, tkanki tłuszczowe, wątrobowe) są mniej wrażliwe na insulinę, w związku z tym insulina nie reguluje poziomu cukru we krwi – utrzymuje się wysoki poziom cukru,
trzustka produkuje coraz więcej insuliny – bo stara się utrzymać poziom cukru na właściwym poziomie, a to powoduje wysokie stężenie insuliny we krwi,
wysokie stężenie insuliny (która jest hormonem budulcowym) skutkuje przyrostem masy ciała.
Może pojawić się cukrzyca typu 2, ponieważ:
organizm potrzebuje insuliny, więc trzustka produkuje jej bardzo dużo – jest nadprodukcja insuliny,
duża ilość insuliny w organizmie nie wystarcza, by utrzymać cukier w normie, bo tkanki są mało wrażliwe na insulinę.
W efekcie jest i wysoki poziom cukru we krwi i wysoki poziom stężenia insuliny we krwi, czyli typowe objawy dla początkowej fazy cukrzycy typu 2.
A cukrzyca to ryzyko miażdżycy i chorób sercowo-naczyniowych,
Może zachodzić następujący mechanizm.
Przykład:
- Zjadłeś posiłek zawierający sporo węglowodanów, np. kanapki z chleba pszennego, płatki kukurydziane, kawał tortu z kremem, jakieś słodycze, miód itp.
- Wzrósł poziom cukru we krwi.
- Trzustka zaczyna wydzielać insulinę, żeby obniżyć cukier.
- Twoje tkanki są oporne na insulinę, więc trzustka zaczyna produkować jej więcej niż u osoby, która nie ma insulinooporności – pojawia się nadmiar insuliny.
- Po ok. 2 godz. od posiłku poziom cukru się obniża, bo insulina w końcu „wyważa” drzwi do Twoich komórek.
Może pojawić się nawet hipoglikemia, co oznacza za mało cukru. A hipoglikemia może wzmagać apetyt.
Aktywność fizyczna i redukcja masy ciała – to „najlepszy lek” na insulinooprność
Praktycznie każdy wysiłek, oprócz ćwiczeń wykonywanych krótko i mało intensywnie, obniża stężenie insuliny we krwi.
Jaki ruch jest najlepszy?
Każdy jest dobry, który Ci służy i jest dopasowany do Twojego organizmu.
A przede wszystkim ma być przyjemnością, miłym elementem dnia. Ćwiczenia wykonywane z przymusu, na siłę, mogą Cię zniechęcić do kontynuowania.
W różnych miejscach możesz znaleźć informacje, że polecane są przede wszystkim ćwiczenia o charakterze tlenowym (aerobowym), np. :
- nordic walking,
- spacery,
- jazda na rowerze,
- zajęcia fitness,
- taniec,
- pływanie.
Pamiętaj!
Jak zaczynasz ćwiczyć, to komórki mięśniowe stają się bardziej wrażliwe – lepiej chłoną insulinę i cukier, który masz w sobie. Dzięki temu zmniejsza się insulinooporność.
Dlatego – powtarzamy – dobry jest każdy ruch, który jest dopasowany do Twojego organizmu i zdrowia.
Co i jeszcze jest ważne?
Tylko regularne wykonywanie ćwiczeń fizycznych poprawia wrażliwość komórek na insulinę i powoduje obniżenie stężenia glukozy we krwi.
Lepiej ćwiczyć umiarkowanie, ale dłużej.
Wydłużanie czasu trwania wysiłku jest istotnym czynnikiem, który powoduje spadek stężenia insuliny we krwi.
Właściwe odżywianie
Celem jest:
- unikanie skoków i wahań poziomów cukru – wtedy trzustka musi produkować dodatkowe ilości insuliny i masz wysokie stężenie insuliny we krwi
- redukcja masy ciała.
Co wyeliminować ze swojego jedzenia, jak komponować posiłki, na co zwrócić uwagę.